မကွေးမြို့ရဲ့ ဧရာဝတီမြစ် တဖက်ကမ်းမှာ မင်းဘူးမြို့ ရှိပါတယ်။ မင်းဘူးကနေပြီး စကုမြို့ကို ဆိုင်ကယ်လေးနဲ့ မနက်စောစောများ ထွက်လာရင် လမ်းဘေးက သစ်ပင်အရိပ်ကလေးတွေနဲ့ အရမ်း သာယာပါတယ်။
အသာအယာ သော့သော့လေး တိုက်ခတ်နေတဲ့ လတ်ဆတ်သန့်ရှင်းတဲ့ လေကို အဆုတ်ကြီး ပြည့်သွားအောင် လောဘတကြီး ရှုရှိုက်ကြည့်ရတာ အရမ်းကြေနူးရတဲ့ ခံစားချက်ကို ဖြစ်ပေါ်စေပါတယ်။ စပါးခင်း စိမ်းစိမ်းကြီးတွေက တမျှော်တခေါ်ကြီး လမ်းဘေးတဖက် တချက်မှာ မျက်စိတဆုံး။ သူတို့ရဲ့ ယိမ်းနွဲ့လှုပ်ရှားဟန်တွေက ယိုးဒယားအက ကြည့်ရသလိုပဲ။ အိအိလေးနဲ့ သိမ့်သိမ့်လေး တကယ့်ကို ငြိမ့်ညောင်းလှတဲ့ တေးသွားလေးတွေပါ နားထဲ ကြားလာသလိုလို။ လယ်ကွင်းကြီးတွေရဲ့ အလှတရားဆိုတာ စာရေးသူတို့ နိုင်ငံကြီးရဲ့ အင်အားပင် မဟုတ်ပါလား။
စိုက်ပျိုးရေးမိသားစုမှ မွေးဖွားကြီးပြင်းလာသူတစ်ဦးဖြစ်တဲ့ အားလျော်စွာ လယ်ကွင်းတွေဆို စိမ်းစိုနေမှ၊ ရေစပ်စပ်ထဲ ပျိုးပေါက်လေးတွေ ရှိနေမှ၊ ထွန်ယက်စိုက်ပျိုးနေတာကို တွေ့နေရမှ သို့တည်းမဟုတ် ရွှေဝါရောင်အသွေးနဲ့ အရည်အသွေးမှီမှီ ရင့်မှည့်နေမှ မြင်ရတာ စိတ်ချမ်းသာရပါတယ်။ လယ်ကွက်တွေများ လွတ်နေရင် မြေပဲစိုက်မလို့လား၊ ရိတ်သိမ်းပြီးသွားတာလား စဉ်းစားမိပြီး ခုချိန် ရင်ဆိုင်ကြုံတွေ့နေတဲ့ လယ်သမားရှားပါးနေတဲ့ ပြဿနာများလားလို့ အတွေးခေါင်မိပြန်တော့ ရင်ထဲခြောက်ခြားရပါသည်။
ပြီးတော့ မန်းရေနံမြေဆိုတဲ့ ဆိုင်းဘုတ်အကြီးကြီးကြောင့် ငယ်တုန်းက သင်ခဲ့ရတဲ့ ပထဝီသင်ခန်းစာ အကြောင်းပြန်ပြောင်း၍ အတွေးရောက်မိပြန်သည်။ အလှတရားဆိုတာ သာယာနာပျော်ဖွယ် ကြည့်ပျော်ရှုပျော် ဖြစ်နေမှမဟုတ် တန်ဘိုးတစ်ခုရှိနေရင်လည်း အလှတရား အလှစင်စစ်ပါလားနော်။ မုံရွာရောက်ခဲ့စဉ်က တမင်ကို သွားကြည့်ခဲ့တဲ့ လက်ပတောင်းတောင်ကို အကျည်းတန်လိုက်တာလို့ ခံစားချက်ဖြစ်သည်။ တောင်ကြီးကို ခရုပတ်လို ခွေထားပြီး အရစ်လိုက် ဖြုတ်ထုတ်နေတဲ့ မြင်ကွင်းရယ်၊ စနစ်တကျ တည်ဆောက်ထားတဲ့ စက်ရုံ အဆောက်အဦးတွေရယ်၊ လူသူနည်းပါး ခြောက်ခြားဖွယ် ဖြစ်နေသော အနေအထားရယ်က စိတ်ကို မွန်းကြပ်သထက် မွန်းကြပ်အောင် ကြိုးနဲ့ အထပ်ထပ် တုပ်စီးနေသလိုလို။ စီမံကိန်း သဘာတူညီချက်တွေ ဘယ်လိုပဲ ရှိရှိ ကိုယ့်နယ်ထဲမှာ သူများတိုင်းပြည်ကြီး ရောက်နေသလိုမျိုးကြီး ဖြစ်နေတာကို သဘောမကျ။
ဟော မင်းဘူးက မန်းရေနံချက်စက်ရုံကျတော့ တမျိုး။ ဒီကထွက်တဲ့ ထုတ်ကုန်တွေဟာ မြန်မာပြည်အတွက် မလုံလောက်တာကို သိနေသော်ငြား ခွန်အားရှိလှသည်။ အရွယ်တူကြယ်ဖြူ ဆယ့်လေးလုံးထဲက စပါးနှံနဲ့ စက်သွားရဲ့ အဓိပ္ပါယ်တွေ ထိုနေရာမှာ အပြည့်အဝ တည်ရှိနေတာပါလား။
မင်းဘူးမှာ နေခဲ့တဲ့ ငါးရက်လုံးလုံး ထိုနေရာကို ဖြတ်သွားချိန်တိုင်း ကားနဲ့ဖြစ်ရင်တောင်မှ မှန်တွေချပြီး နေ့တိုင်း တရက်မပျက် ငေးခဲ့ပါတယ်။ ကိုယ်တိုင်မောင်းသွားဖြစ်ရင်တော့ ပြူတင်းက ဖြတ်ဝင်လာတဲ့ လေအေးအေးရဲ့ နမ်းရှိုက်မှုကို ကျေနပ်စွာ ခံစားလျက်။ မင်းဘူး- စကုက လူတွေများ ကံကောင်းလှပါလားဟု တွေးမိပါသည်။
စာရေးသူကို စကုသို့ အရောက်ခေါ်ခဲ့သူဟာ စကုမြို့ခံ သမိုင်းပညာရှင် ဆရာဇော်မျိုးဦးပဲ ဖြစ်ပါတယ်။ ထွန်းဖောင်ဒေးရှင်းက ကမကထပြုပြီး ကျင်းပခဲ့တဲ့ ပျူလူမျိုးနှင့် ပျူနိုင်ငံတော် စာတမ်းဖတ်ပွဲမှာ မန်းချောင်းလွင်ပြင်မှ ပျူများဆိုတဲ့ စာတမ်း ကို ဆရာမှ တင်သွင်း ဖတ်ကြားခဲ့ချိန် ဆရာနှင့် ရင်းနီးပြီးသား ဖြစ်နေပါပြီ။ ပွင့်ပွင့်လင်းလင်းပြော ရရင် ပျူဆိုရင် လှည့်မကြည့်တော့ဘူးလို့ စိတ်ဆုံးဖြတ်ထားချိန်မို့ အလွန်တရာ ကောင်းမွန်သော အထောက်အထားဖြစ်ပါစေ ဗဟုသုတ ဖြစ်ရုံသာ ဖတ်မှတ်လေ့လာခဲ့ပါသည်။
ဒုတိယမ္ပိ အနေနဲ့ မင်းဘူးဒေသခံ သမိုင်းပညာရှင် ဆရာဦးကျော်စိန်ဝင်း၏ သုနာပရန္ဒ ပျူဒေသဟူသော စာအုပ်ငယ်ကို မထက်အေရွန်(ခ) မနန်းသင်းသင်းဝေ ကောင်းမှုနှင့် ဖတ်မှတ်လေ့လာခွင့် ကြုံကြိုက်ချိန်တွင် တမျိုးတဘာသာဖြစ်နေတဲ့ ပျူခေတ်အထောက် အထားများ အထူးသဖြင့် မကာရ်းပျူလက်ကောက်များကို အကြိုက်တွေ့ခဲ့သည်။ ထို့ကြောင့် မြန်မာရှေးဟောင်းသုတေသနအသင်း ဂျာနယ်အတွက် ရည်စူး၍ ပညာရပ် ဆိုင်ရာ ဆောင်းပါးတစ်ပုဒ်ရေးသားခဲ့သည်။
စာရေးသူကို တကယ်တမ်း စကုကို အရောက်ခေါ်ခဲ့သူကတော့ မှန်ကင်းကျောင်းက ဂါဝန်ဝတ် ဘိုမရုပ်လေးပဲ ဖြစ်ပါတယ်။ ဆရာရင်းဖြစ်တဲ့ ပါမောက္ခ ဒေါက်တာအေးအေးဦးရဲ့ ဖုန်းထဲမှာ ရှိနေတဲ့ ၎င်းဓာတ်ပုံလေးကို စတင် တွေ့ရှိချိန်ဟာ မဟာဝိဇ္ဇာ ဒုတိယနှစ် စာတမ်းခေါင်းစဉ်အတွက် စဉ်းစားရကြပ်နေချိန်နဲ့ အံကိုက်လို့ နေပါတယ်။ ထို့ကြောင့် ဦးဇော်မျိုးဦးကို မေးမြန်းကြည့်ရင်း စိတ်ပါဝင်စားလာတာမို့ စကုကို တခေါက်တော့ အရောက်သွားဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်ပါတယ်။ ဒါ့ကြောင့် ရန်ကုန်တက္ကသိုလ် ရှေးဟောင်းသုတေသန ဌာနမှ ဌာနမှုး ပါမောက္ခ ဒေါက်တာစံရွှေထံ ခွင့်တောင်း၍ စကုခရီးစဉ်ကို ရေးဆွဲခဲ့ပါတယ်။
သွားစဉ်က ရှေးဟောင်းသစ်သား ဘုန်းကြီးကျောင်းတွေလုပ်မည်ဟု ရည်စူးပြီး သွားခဲ့သည်။ သို့သော် သုံးထပ်ကျောင်းကို လေ့လာပြီးနောက် ကျောင်းကို တိုင်းရမှာကာ၊ ဖြတ်ပိုင်းပုံ၊ ပန္ဒက်၊ ဘေးတိုက်ပုံ စသည်တို့ကစပြီး ကိုယ်တိုင်လုပ်ရမည်။ တကျောင်းထဲနဲ့လဲ မဟာဝိဇ္ဇာစာတမ်းက မပြည့်စုံ။ ထို့ကြောင့် စာတမ်းပြုစုချိန် တစ်နှစ်ထဲနဲ့ မပြီးပြတ်နိုင်ဖြစ် ရမှာကို ချင့်ချိန်နေချိန် သုံးထပ်ကျောင်းအနီးတွင် အနောက်ဖက်ကို လှည့်၍ တည်ရှိနေသော ဆုတောင်းပြည့် ရုပ်စုံ ဘုရားကို ဝင်ဖြစ်ချိန်မှာ ယိုယွင်းပျက်စီးနေတဲ့ အနေအထားတချို့ကို တွေ့မြင်ပြီး အလုံးစုံ ပျက်ဆီးမသွားခင် မှတ်တမ်းတင်ဖြစ်သွားအောင် ရည်ရွယ်၍ နံရံဆေးရေး ပန်းချီပိုင်းကို ရွေးခြယ်ခဲ့သည်။
နံရံပန်းချီဆိုတာ ရှေးဟောင်းသုတေသန ရှုထောင့်ထက် အနုပညာ/သမိုင်းရှုထောင့်ပိုင်းကို နွယ်ပါသည်။ ရှေးဟောင်းသုတေသန စာတမ်းပီသဖို့ အများကြီး ဂရုစိုက် အားထုတ်ရမည်။
ပုဂံက ဆေးရေးပန်းချီတွေလဲ မြင်ဖူးနေတာပဲ။ ဘယ်လိုပဲ ကြည့်ကြည့် ကိုယ်နဲ့ သက်ဆိုင် တယ်လို့ကို မခံစားရပါ။ အမည်ကျော် ပုဂံအတွက် လုပ်အားဒါန ပြုလိုသူတွေ မနည်းမနောပဲ။ ရည်ညွှန်း ကိုးကား ပေါများမယ်မှန်းလဲ သိပါရဲ့နဲ့ ပုဂံကဆေးရေးတွေကို ခပ်စိမ်းစိမ်းပဲ ကြည့်ခဲ့သမျှ ဆုတောင်းပြည့် ရုပ်စုံရဲ့ နံရံဆေးရေးရဲ့ စွဲဆောင်မှုကိုတော့ ရှောင်လွှဲလို့ မရနိုင်တော့ပါ။
သူ့ဆီမသွားခင် ပထမတိုက် ရုပ်စုံဘုရားက ကိုလိုနီခေတ် ဆေးရေးတွေ ရှိတဲ့ ဘုရားကို ဦးစွာ ဝင်ကြည့်ပါသေးတယ်။ ဒါပေမယ့် စိတ်မပါပါဘူး။ သူ့ထက်အရွယ်အစား ပိုသေးပြီး သူ့လို ပရဝဏ်နဲ့ ဘာနဲ့မဟုတ် လူသွားလမ်းဘေး ကပ်ပြီးတည်ရှိနေတဲ့ ဘုရားကိုမှ စိတ်ဝင်စားခဲ့ ပါတယ်။ ပဓာန အလှူရှင်နဲ့ စာရေးသူရဲ့ ပဌာန်းဆက်နေမှာပေါ့လေ။
ဒီတော့ တစ်ဆူတည်းမပြီးနိုင်တော့ ခေတ်ကာလတူ သို့မဟုတ် ခေတ်လက်ရာတူ သို့မဟုတ် ဆေးရေးအစီအစဉ်တူတဲ့ အခြားဘုရားများ ရှိဦးမလားဆိုပြီး ဦးဇော်မျိုးဦးထံ စုံစမ်းကြည့်တော့ ကျွဲတဲဘုရားနှင့် ရှစ်ထောင့်ဘုရားများ နှိုင်းယှဉ်လေ့လာဖို့ ဖြစ်နိုင်ဖွယ်ရာ ရှိကြောင်း သိရှိရတဲ့နောက်မှာ နံရံဆေးရေး ပန်းချီ လေ့လာခန်း အတည်ဖြစ်သွားခဲ့ပါတယ်။ နောင်များအခွင့်အရေးရခဲ့လျှင် အသားကျောင်း တွေကို ဆက် လုပ်ကြည့်ချင်ပါသေးတယ်။
ဆက်ရန်
သျှင်လေညင်း။
ဓာတ်ပုံကို ဆရာသန်းဇော်ထံမှ ရရှိပါသည်။
၆၊ ၇၊ ၂၀၁၉။
No comments:
Post a Comment